Deze website maakt gebruik van geanonimiseerde cookies om jouw gebruikservaring te optimaliseren en voor de analyse van onze website. Deze cookies kun je niet uitzetten. Bij het tonen en afspelen van YouTube video's worden cookies van derden geplaatst. Deze cookies van derden kun je wel uitzetten. Klik op "Akkoord" als je akkoord gaat met dit gebruik van cookies, klik op "Aanpassen" voor meer informatie en om zelf te bepalen welke cookies deze website plaatst.
Wanneer Louise de Montel en Coen Affolter elkaar in Kamp Vught voor het eerst ontmoeten, is dat in de benarde omgeving van een concentratiekamp. Louise krijgt in Vught de bijnaam ‘de nachtegaal van Vught’ omdat zij regelmatig zingt voor de gevangenen in het kamp en zo troost biedt op een uitzichtloze plek. Ook overleeft zij er het ‘bunkerdrama’.
Ná de oorlog ontmoeten Coen en Louise elkaar toevallig weer. En uiteindelijk trouwen zij. Er komen vier kinderen, van wie Heddy in 1950 wordt geboren.
Moeder Louise staat mede aan de basis van de Vriendenkring Monument Kamp Vught, waarvan zij de eerste voorzitter is. Na haar dood namen Heddy en Frank het stokje van haar over waar het gaat om de verbinding met de plek vol verhalen die wij in Vught beheren. Zij leveren met regelmaat indrukwekkende en intense bijdragen aan de activiteiten en de boodschap van het herinneringscentrum in Vught.
Heddy zong bij de onthulling van het kindergedenkteken in 1999.
In 2007-2008 is er een geweldige samenwerking rondom het muziektheater project 10.000 zakdoeken: over de veerkracht van mensen en een loflied op de kunst van het overleven. Gedurende een aantal weken werd, dag na dag, twee keer per dag de voorstelling gespeeld in ons herinneringscentrum, afgeladen vol met scholieren. En ongelooflijk: door de intensiteit van het spel en de grote professionaliteit van de makers raakte vrijwel elk kind onder de indruk. En als er ergens gekloot werd, werd gewoon de voorstelling stilgelegd en ging Heddy zelfbewust het gesprek aan.
Heddy met Frank bij de herdenking van de ontruiming van Kamp Vught in 2009.
In 2010 droeg Heddy twee nummers bij aan de door het Nationaal Monument Kamp Vught geproduceerde CD Wie, met liedjes over Kamp Vught en aan Kamp Vught gerelateerde onderwerpen. Met ‘Pa’ en ‘Nooit zongen vogels harder’ verwoordde ze indringend wat de oorlog voor haar betekende.
Haar krachtige stem, kwetsbaar en je ziel rakend als zij zong, de aanstekelijke lach, haar benaderbaarheid en ‘schijt aan flauwekul’-mentaliteit zullen wij nooit vergeten.
En als je haar dan in de verbleekte jaren ‘70 kleuren van de clip bij ‘Railroad song’ over de rails ziet wandelen, stapje voor stapje, haast talmend om uit beeld te verdwijnen, kan één gedachte overheersen: jij hebt toch maar mooi gedaan wat niet iedereen gegeven is; namelijk de wereld een stukje mooier en betekenisvoller gemaakt.
Jeroen van den Eijnde
Voor een film in de expositie 'Liefde in oorlogstijd' (2011) vertelde Heddy, met broer Frank op piano, over haar ouders.